หญิงสาวที่ปรากฎตัวใต้เงาแดดยามเย็น

ผมเดินขึ้นสะพานลอย ก่อนจะสังเกตุเห็นหญิงสาวคนหนึ่งในชุดนักศึกษาที่มิใช่มหาวิทยาลัยของผม เดินกรีดกรายอยู่หน้าแผงนิตยสารในเซเวน อีเลฟเวน ก่อนเธอจะเดินออกมา และทอดน่องไปตามบาทวิถีทางซ้ายมือ โดยไม่ได้สังเกตุเห็นผมที่ยืนอยู่ตรงกลางบันไดสะพานลอยเลย

หญิงสาวสวยจนสะดุดตาและไม่เคยคุ้นหน้ามาก่อนตลอดระยะเวลา7ปี ที่อาศัยอยู่ในย่านนี้ ผมจับจ้องมองตามเธอไปจนตัวบันไดสะพานลอยบดบังทัศนียภาพ ก่อนจะเดินขึ้นไปอยู่ตรงกลางสะพานลอย มองเธอ หญิงสาวหน้าตาน่ารัก ดูชดช้อยตั้งแต่แวบแรกที่พบเจอ ดวงตาท่วงท่าลึกลับ ทรงเสน่ห์ สวยกว่าใครๆที่เคยเจอในย่านนี้ เธอเดินด้วยจังหวะคงที่สบายอารมณ์ แต่ไม่เฉื่อยช้า ไปตามบาทวิถี ที่ยิ่งไกลตัวผมออกไปเรื่อยๆ ผมยังจ้องมองเธออยู่อย่างนั้น

เธอตัวเล็กลงเรื่อยๆ ผมมองดูว่าเธอจะเลี้ยวโค้งเข้าไปในหมู่บ้านไหน เธอไม่ได้เลี้ยวเข้าหมู่บ้านไอ ดีไซน์ อย่างที่ผมคาดหวังไว้ และเธอก็ไม่ได้เลี้ยวเข้าซอยข้างหมู่บ้าน ไอดีไซน์ เธอยังคงเดินต่อไป ยิ่งไกล เธอก็ยื่งเล็กลง ผมยิ่งสำรวจเธอได้น้อยลงและยากขึ้น ผมยังจับจ้องมองเธออยู่เท่าที่จะทำได้ อาจจะสัก 3 นาที หรือ 5 นาที จนเธอเดินไปถึงหน้าหมู่บ้านลัลลี่ วิลล์ ระยะทางที่ไกลเกินกว่าสมรรถภาพของดวงตาผม กับสายยาวของขบวนรถที่คอยบดบังทัศนียภาพของผมกับเธอให้ขาดตอนเป็นช่วงๆเหมือนสัญญาณวิทยุที่ขาดหายขาดหาย ผมไม่แน่ใจว่าเธอเลี้ยวเข้าหมู่บ้าน ลัลลี่ วิลล์ หรือเปล่า แต่ผมคิดว่าใช่ ตรงนั้นมันเป็นป้ายรถเมล์อีกป้ายหนึ่งเลย และผมคงไม่ได้เจอเธออีกตลอดไป ซึ่งผมหวังว่ามันจะไม่เป็นอย่างนั้น แต่ที่ผ่านมาหลายปี มันเป็นอย่างนั้นทุกครั้ง